همانطور كه كشوري كه نيازي اندك به واردات دارد يا از آن بي نياز است، خوشبخت ترين كشورهاست،

انساني كه به قدر كافي غناي دروني دارد و براي تفريح به چيزي از بيرون نياز ندارد يا فقط اندكي نياز دارد، سعادتمند است،

زيرا واردات بهايي گزاف دارند، وابسته ميكنند، خطراتي به همراه مي اورند، موجب گرفتاري ميشوند و جايگزين بدي براي محصولات داخلي اند. زيرا از ديگران، يا بطور كلي از بيرون از هيچ نظر نميتوان انتظار چنداني داشت. انچه آدمي ميتواند براي ديگران بكند بسيار محدود است.

سرانجام هركس تنهاست و آنگاه مسئله اين است كه كسي كه تنهاست، چه كسي است.

آرتور شوپنهاور، در بابِ حكمت زندگی