انگیزه ی درونی و پاداشی درونی نه به خاطر موفقیت یا برنده شدن،بلکه به خاطر رضایت حاصل از انجام کار است.به جای دست یافتن به هدف،احساس پیشرفت است.نیل به یک هدف بی ارزش به شخص احساس ارضا کننده نمی دهد.انگیزه درونی پایا است،زیرا آن از درون نشات می گیرد و به خود انگیزه منتهی می شود.

انگیزه نیاز دارد که مشخص شود و برای موفقیت به طور دائم تقویت گردد.اهداف خود را در جلوی خود قرار بدهید و آن ها را صبح و عصر مرور کنید.

دو عامل مهم برانگیزاننده عبارت است از تعهد و مسئولیت پذیری.تعهد یعنی قدر شناسی،برخورد محترمانه،وقار و احساس تعلق.مسئولیت پذیری به شخص احساس تعلق و مالکیت می دهد و بخشی از یک تصویر بزرگتر به حساب می آید.فقدان مسئولیت پذیری می تواند دل سردی و بی علاقگی به وجود آورد.

پاداش های مادی و پولی،موقتی و مقطعی هستند و در دراز مدت ارضا کننده نیستند.برعکس،وقتی عقیده ای تحقق می یابد،می تواند از لحاظ هیجانی برای شخص ارضا کننده باشد.افراد بر این باورند که با آن ها مانند اشیا برخورد نشود.آن ها خودشان را بخشی از گروه باارزش به حساب می آورند.پاداش انجام کار درست،خود برانگیزاننده است.