امروز در اتوبوس دختری را دیدم با موهای طلایی؛ به او غبطه خوردم، خیلی بشاش به نظر میرسید. هنگام پیاده شدن، در راهروی اتوبوس میلنگید. اوفقط یک پا داشت و با عصا راه میرفت...اما هنگام عبور لبخند میزد!
خدایا! ما به خاطر گله هایم ببخش!

من دو پای سالم دارم.

توقف کردم تا شکلات بخرم... جوانی که آن را میفروخت، خیلی سرش شلوغ بود. با او صحبت کردم و هنگامی که او را ترک کردم گفت: مرسی، شما خیلی مهربان هستید. از صحبت با افرادی مثل شما لذت میبرم. من نابینا هستم!
خدایا! مرا به خاطر گله هایم ببخش!

من دو چشم بینا دارم!

مدتی بعد وقتی در طول خیابان پیاده میرفتم، کودکی با چشمان آبی دیدم، ایستاده بود و بازی دیگر بچه ها را تماشا میکرد. لحظه ای توقف کردم و گفتم: عزیزم، تو چرا با آنها بازی نمیکنی؟
بدون هیچ عکس العملی روبه رو را نگاه میکرد...فهمیدم که او نمیشنود!
خدایا! مرا به خاطر گله هایم ببخش!

من دو گوش شنوا دارم.

با پاهایی که مرا به هر کجا میبرند، با چشمانی که میتوانند طلوع خورشید را نظاره گر باشند، با گوش هایی که چیزهایی را میشنوند که باید بدانم؛ یعنی من سلامت هستم، پس دنیا از آنِ من است...

خدایا مرا به خاطر گله هایم ببخش!

باید قبول کنیم که همه لیاقت خوبی کردن رو ندارند.