ما به جای این که عمیق فکر کنیم،مقطعی فکر می کنیم.این امر نشان از تنگ نظری ما دارد.مادرعصرلذت طلبی های آنی و موقتی زندگی می کنیم.دراین عصر،از زمانی که از خواب بیدار می شویم تازمانی که می خوابیم،برای هر کاری راه حلی آُسان در نظر گرفته شده است.مردم می خواهند ازهر فرصتی استفاده کنند که مشکلات آن ها را رفع می کند.وقتی افراد به این فکر بیفتند که یک شبه میلیونر بشوند،آن ها میان برهایی را انتخاب می کنند که در شان  منزلت شان نیست.

آرزوی یک شبه پولدار شدن باعث شده است که امروزه بخت آزمایی به عنوان شغل مشهوری مطرح شود.به خاطر داشته باشید که در لذت طلبی های آنی به عواقب کار فکر نمی شود،بلکه تنها کامجویی لحظه ای مهم است.

زمانی که مشکلات غیر قابل حل به نظر می آیند،چنین پنداشته می شود که دست کشیدن آسان ترین کار باشد.این امر در مورد ازدواج،شغل و هرگونه رابطه ای صدق می کند.برنده ها زمین می خورند ولی از بازی کنار نمی کشند.ماهمه دچار اشتباهاتی در زندگی می شویم،ولی اشتباه کردن به معنای شکست خوردن نیست.بسیاری از افراد به علت این که دانش و توانایی لازم را ندارند و نه به این دلیل که خود را کنار کشیده اند شکست می خورند.رمز کلی موفقیت در دوکلمه ی پشتکار و استقامت نهفته است.پشتکار نسبت به آن چه که باید انجامش داد و مقاومت در مقابل آن چه که نباید آن را انجام داد.

یک فرد به این خاطر که شجاعتش بیشتر از دیگران است قهرمان نمی شود،بلکه او نسبت به دیگران 10 دقیقه شجاعت بیشتری به خرج می دهد                     (رالف والدو امرسون)

برای موفقیت نباید از خطر کردن ترسید.قبول خطر به مفهوم قمار کردن احمقانه و رفتار بی مسئولیت نیست.گاهی مردم رفتار عجولانه و بی مسئولانه را باخطر کردن اشتباه می گیرند.چنین رفتارهایی پیامدهای بدی دارند و موجبات بدبختی هستند.

خطر کردن یک امر نسبی است .معنای خطر پذیری از نظر افراد مختلف متفاوت است واین تفاوت ناشی از تجارب و یادگیری های قبلی آن ها است.کوهنوردی چه برای یک کوهنورد ماهر و چه برای یک فرد مبتدی همیشه با خطر همراه است.ولی برای کوهنورد ماهر قبول این خطرات حالت مسئولانه دارد.خطر پذیری مسئولانه ریشه درشناخت،تربیت،بررسی دقیق،کفایت و شایستگی دارد که این ها به فرد،قدرت ابتکار عمل هنگام مواجهه با خطر را می دهند.شخصی که هیچ کاری نکند هیچ وقت اشتباه نمی کند،اما او باید بداند که بزرگترین اشتباه دست به کاری نزدن است.

ما فرصت های زیادی را به خاطر این دست و آن دست کردن از دست می دهیم و این کار برایمان عادت می شود.آنهایی که خطر می کنند با چشمانی باز قدم پیش می گذارند،ولی قمار بازها در تاریکی تیر رها می کنند.

روزی فردی از یک کشاورز پرسید که آیا او در این فصل،گندم کاشته است؟کشاورز پاسخ داد:((نه،ترسیدم باران نیاید))مرد پرسید:((آیا ذرت کاشته ای؟))کشاورز پاسخ داد:((نه،ترسیدم ذرت ها را آفت بزند))مرد پرسید:((پس چه چیزی کاشته ای؟))کشاورز گفت:((هیچ چیز،خیالم راحت است))

درخندیدن،خطردیوانه به نظر آمدن وجوددارد.

درگریستن،خطر احساساتی به نظر آمدن وجود دارد.

نزدیک شدن به دیگران خطر درگیری را در پی دارد.

درنشان دادن احساسات،خطر آشکار شدن باطن وجود دارد.

دردوست داشتن،خطر دوست نداشتن وجوددارد.

قبل از این که عقاید و رویاها را به هم پیوند دهید،خطر از دست دادن آن ها وجود دارد.

درزندگی کردن،خطر مردن وجود دارد.

درآرزو کردن،خطر ناامیدی وجود دارد.

درتلاش کردن،خطر شکست خوردن وجود دارد.

اما باید خطر کرد به خاطر این که بزرگ ترین خطر در زندگی خطر نکردن است.

شاید افرادی که خطر نمی کنند،بتوانند خودرااز درد و رنج خلاص کنند،ولی نمی توانند یا بگیرند،تغییر دهند،رشد کنند،دوست داشته باشند و زندگی کنند.

فقط شخصی که خطر می کند آزاد است.

1-خطر نکردن

2-فقدان استقامت

3-لذت طلبی آنی

4-اولویت بندی نداشتن

5-جست و جوی میان برها(راه های کوتاه)

6-خودخواهی و طمع

7-نداشتن اعتقاد راسخ

8-درک نکردن قوانین طبیعی

9-بی میلی به داشتن برنامه و آمادگی

10-دلیل تراشی

11-درس نگرفتن از اشتباهات گذشته

12-ناتوانی در تشخیص فرصت ها 

13-ترس

14-ناتوانی در استفاده از هوش

15-نداشتن نظم و انظباط

16-عزت نفس پایین

17-نبود دانش.

18-نگرش جبرگرایانه

19-نداشتن هدف

20-نداشتن جرات