1-مشاجره خشمگین می سازد و بحث تنویر افکار به همراه دارد

2-اولی حاصل خود پسندی و ذهن بسته است در حالی که دیگری ناشی از ذهن باز است

3-مشاجره نشانه ی جهالت است در حالی که بحث تبادل دانش است

4-مشاجره بیان خشم و عصبانیت است درحالی که بحث ببان منطق است.

5-مشاجره سعی می کند ثابت کند چه کسی راست است،در حالی که در بحث تلاش بر این است ثابت شود چه چیزی درست است.

استدلال با ذهن پیش داورانه ارزشمند نیست،زیرا دلیل شما برای فرد جنبه ی استدلال ندارد.اذهان کوچک و دهان های گشاد معمولا  علاقه مند به مشاجرات بی معنی هستند

برای این که بحث کردن صورت گیرد،باید به طرف مقابل اجازه داده شود بدون قطع کردن صحبت،عقایدش را بیان کند.اجازه دهید خودش را تخلیه کند وسعی نکنید در هر نقطه ای اشتباهش را ثابت کنید و هرگز به او اجازه ندهید شما را به سطح خودش بکشاند.رفتارتان بااو محترمانه و باملایمت باشد؛همین امر اورا سردرگم می کند.

بدون توجه به علت،بهترین روش اشاعه ی موقعیت به صورت زیر است:

1-صبر و حوصله در شنیدن

2-نجنگیدن و مقابله به مثل نکردن.زیرا طرف مقابل انتظار جنگ دارد و بدین طریق سردرگم می شود.

3-نداشتن انتظار معذرت خواهی.برای بعضی افراد،معذرت خواستن مشکل است حتی اگر آن ها دچار اشتباه باشند

4-نگذارید موضوع مورد بحث به موارد جزیی کشیده شود.

بحث نه تنها شامل چیزهای درست در زمان است،بلکه نگفتن چیزهای ناگفتنی را نیز در بر می گیرد.کودکان باید هنر رودررو صحبت کردن را بیاموزند نه پشت سر حرف زدن را.هم چنین مانند بزرگسالان هنر مخالفت کردن بدون مخالف بودن را یاد بگیرند.روشی که شخص در بحث پیش می گیرد بیانگر تربیت اوست.

مدت های مدیدی است یاد گرفته ام که با خوک کشتی نگیرم زیرا من کثیف می شوم و خوک هم آن را دوست دارد   (سیروس چینگ)